فلك داني چه ظلمي از تو برزهراي اطهر شد چه بيدادي زتو بر فاطمه بعد از پيمبر شدمگر آن گفته هاي شاه خاتم رفته از گوشت كه بعد ازرحلت او فاطمه از غم مكدر شدبگفت احمد مكرر فاطمه بضعه مني چرانسبت به او پس ظلمها زامت مكررشدهمان زهرا كه احمد زاحترامش گفت با امت دريده نامه ي ارثش زخصم شوم كافر شدنخشكيده هنوز از آب غسل شاه خاتم كفن كه نار ظلم در باب سرايش شعله آور شددل بشكسته اش اورا نبود بس در غم بابش كه پهلويش شكسته آن چنان از ضربت در شدنبود بس سينه اش را ناله هاي جانگداز غم كه آزرده زميخ در زاعداي ستمگر شدنبود بس تيرگي روز در چشمش زهجر باب كه نيلي آنچنان از سيلي آن رخسار انور شدزضرب تازيانه دشمن دين بازويش راخست مصيبت ديده اي را تسليت آنسان مقرر شدچرا حبل جفا بر گردن حبل المتين بستند چرزا مغلوب دست روبه دون ،شير داور شدقضا بر بست دست شير حق را ورنه در آندم كجاروبه ، رها از دست ضرغام غضنفر شدز لطف مرتضي و آل پاك اوست كاندر طوس بدوران مرثيه خواني ، مدامي شغل (آذر) شد .اثر طبع آذر خراساني -به نقل از جلد اول ديوان آذر -صص-55-56 -چا پ سوم -1348 شمسي انتشارات طوس----محمد حسن اسايش

چوشمعي سوختم از داغ مرگ ودرد هجرانت (زبان حل حضرت زينب باچوشمعي سوختم از داغ مرگ ودرد هجرانت ولي پروانه سان کردم فدا جان را به قربانتاگر چه جان ندادم کربلا در پيش نعش توولي صدبار مردم از براي لعل عطشانتبه هر درد ومصيبت با تو همکاري نمودم منکه تا تکميل گردد انقلاب وعهد وپيمانتتوخون از حنجرت ميريخت، من ازديده اشک غمچو ديدم پاره پاره پيکر صد چاک عريانتتودادي اصغر واکبر به ميدان فداکاريبلي من هم نمودم کودکانم را به قربانتتورا سر بر سنان بشکست ، من از چوبه ي محملهلال آسا چو ديدم بر سر ني رأس تابانتمرا چون گنج در ويرانه جادادند ، واحسرتتورا در مطبخ خولي عدو بنمود پنهانتتوداديسينه را در پيش تيغ ونيزه ، من بازوبه پيش تازيانه از براي حفظ طفلانتتوکاخ ظلم را لرزاندي ومن سر نگون کردمچو چو ب خيزران آمد زکين بر درز دندانتولي اين غم کشد من را که بايد بي تو بر گردمبسوي خانه ي بي صاحبت ، با اين يتيمانتتودادي (کربلايي)را دو چشم پربکاء امامن اورا افتخار خادمي بهر عزيزانت--اثر طبع نادعلي کربلايي)پدر سه شهيد-به نقل از : شکوفه هاي غمص200-انتشارات خزر -تهران---

چوشمعي سوختم از داغ مرگ ودرد هجرانت (زبان حل حضرت زينب باچوشمعي سوختم از داغ مرگ ودرد هجرانت ولي پروانه سان کردم فدا جان را به قربانتاگر چه جان ندادم کربلا در پيش نعش توولي صدبار مردم از براي لعل عطشانتبه هر درد ومصيبت با تو همکاري نمودم منکه تا تکميل گردد انقلاب وعهد وپيمانتتوخون از حنجرت ميريخت، من ازديده اشک غمچو ديدم پاره پاره پيکر صد چاک عريانتتودادي اصغر واکبر به ميدان فداکاريبلي من هم نمودم کودکانم را به قربانتتورا سر بر سنان بشکست ، من از چوبه ي محملهلال آسا چو ديدم بر سر ني رأس تابانتمرا چون گنج در ويرانه جادادند ، واحسرتتورا در مطبخ خولي عدو بنمود پنهانتتوداديسينه را در پيش تيغ ونيزه ، من بازوبه پيش تازيانه از براي حفظ طفلانتتوکاخ ظلم را لرزاندي ومن سر نگون کردمچو چو ب خيزران آمد زکين بر درز دندانتولي اين غم کشد من را که بايد بي تو بر گردمبسوي خانه ي بي صاحبت ، با اين يتيمانتتودادي (کربلايي)را دو چشم پربکاء امامن اورا افتخار خادمي بهر عزيزانت--اثر طبع نادعلي کربلايي)پدر سه شهيد-به نقل از : شکوفه هاي غمص200-انتشارات خزر -تهران---